Αύγουστος 1993 — Κλείνω τα μάτια και αφήνομαι σε ένα υπέροχο ταξίδι αναμνήσεων. Τα πρώτα μας καλοκαίρια μόνες μας χωρίς τους γονείς μας, όταν ήσουν δεκαπέντε, δεκαεφτά χρονών. Τα πρώτα φλερτ, η άμμος να σου ζεσταίνει το δέρμα και εσύ με κοιτούσες λοξά με αυτό το ειρωνικό βλέμμα που λέει πολλά και δε λέει τίποτα συνάμα. Θυμάμαι να γελάω με μια παρέα φίλων μας που δεν ξαναείδα ποτέ από εκείνο το καλοκαίρι. Μαζευτήκαμε στη παραλία της Σαρωνίδας, κωλόπαιδα και χαμένοι στις ορμόνες μας. Μόνο η Σοφία έμεινε, από αυτούς τους γνωστούς-φίλους, που μοιάζει με άλλη ζωή πια. Όποτε περνάω από τη Σαρωνίδα για τα Λεγρενά τους σκέφτομαι άραγε που να είναι τώρα.
Αύγουστος 1995 -Κλείνω τα μάτια πάλι και βρίσκομαι στα πρώτα μου καλοκαίρια στη Μύκονο, στο Caprice μπαρ, μικρή Βενετία, να ξεπροβάλλει η πανσέληνος, τα νερά να χρυσίζουν μετά τη δύση του ηλίου. Χόρεψα πάνω στο μπαρ για πρώτη φορά στα 6 και τελευταία στα 36, και τώρα πια σαν τη παλιά μου ζωή, έχει κλείσει αυτό το κεφάλαιο. (καλύτερα βέβαια λέω μέσα μου, καιρός ήταν να ανοίξει κάτι καινούργιο). Γνώρισα το νησί από την καλή και την ανάποδη, την φωτεινή και τη πολύ σκοτεινή του πλευρά. Κατάλαβα πόσο γλυκό μπορεί να είναι ένα καλοκαίρι μετά από τη πικρία και απογοήτευση του χειμώνα. Καθισμένη με ένα κρασάκι στο μπαλκόνι μου στη Λια, με θέα τα Διβούνια, πάντα αναπολώ τις στιγμές που το νησί δεν ήταν τόσο γεμάτο κόσμο και ήταν “δικό μας”.
Εκεί γεννήθηκε η φιλία μου με τη Βίβιαν, τη “μεγάλη μου αδερφή”, εκεί μας υιοθέτησε μια παραλία που είναι πια ο παράδεισος μας, η οικογένειά μας και το “σπίτι” μας. Δε θα πω πια… τη κρατάμε μυστικό για όσους πραγματικά την αγαπάνε και τη σέβονται. Εκεί γνώρισα έρωτες και φλερτ, εκεί γνώρισα τους πιο σκοτεινούς και ύπουλους ανθρώπους, εκεί γνώρισα υπέροχες φιλίες που κρατάνε χρόνια… Ένας μικρόκοσμος πάνω σε ένα κυκλαδίτικο νησί.
Αύγουστος 1994 -Θυμάμαι επίσης αυτό το απαίσιο καλοκαίρι στην Άνδρο που αρρώστησα με το που έφαγα αυτή τη καταραμένη Φρουτάλια και ξέρναγα όλο το βράδυ, με είχε ρημάξει ο πυρετός, η παρέα ήταν ανυπόφορη, και δεν ήθελα να μείνω άλλο. Έφυγα την επόμενη μέρα, άφησα πίσω μου το νησί και τη κακή παρέα. Η κατάρα ευτυχώς δε κράτησε για πολύ, ξανά πήγα μετά από μερικά χρόνια και έκατσα στο πιο όμορφο μπαλκόνι του νησιού μαζί με μια φίλη παντοτινή. Μοιραστήκαμε τις ιστορίες μας, διαβάσαμε ποίηση, μαγειρέψαμε πανέμορφα γεύματα, και αγάπησα πάλι την Άνδρο σε όλο της το μεγαλείο.
Αύγουστος 2016 Επισκέφτηκα το νησί εκ νέου μαζί με τις αδελφές ψυχές μου, δύο υπέροχες γυναίκες που μπορώ να πω είναι η καλύτερη κοριτσοπαρέα, γιατί για να είμαστε ειλικρινείς μόνο με αδερφές ψυχές μπορείς να πηγαίνεις διακοπές. Με περιμένουν και φέτος να σαρώσουμε τις Κυκλάδες.
Αύγουστος 2009– γνώρισα τη παρέα, τη παραλία, και τη τοποθεσία που θα μου άλλαζε τη ζωή, και συνάμα γνώρισα το νησί που θα μου άλλαζε τα πάντα. Νότια Κρήτη, Γλυκά Νερά, 20 άτομα παρέα, με παρέσυραν, φλέρταρα μετά από δύο χρόνια σε μια δύσκολη σχέση, με φίλησε, αφέθηκα στο κύμα και στο γέλιο τους, επέμειναν να αλλάξω τα σχέδια μου, έμεινα όλο το βράδυ μέχρι το πρωί, σε άφησα να με αγγίξεις αλλά ήξερα ότι δε θα σε ξαναδώ ποτέ. Θα ξαναπάω φέτος στο ίδιο ταβερνάκι, μαζί με την αγάπη μου μέσα μου, και γύρω μου. Θα περπατήσω την ίδια διαδρομή μέχρι τη μαγική αυτή παραλία. θα βγάλω τα παπούτσια και τα ρούχα μου και θα αφεθώ στην υπέροχα μαγεία του Λιβυκού. Πολλά έχουν αλλάξει, ωστόσο κάτι παραμένει το ίδιο… με περιμένει ένας διπλός μέτριος καφές και ένα γλυκό στη Δέσποινα… (μου το έχει τάξει και το περιμένω πως και πως)
Αύγουστος 2004. Πριν από εκείνο το καλοκαίρι ήμασταν 400 ξένοι μεταξύ μας. Μετά από 4 μήνες πρόβες, γίναμε μια ομάδα, μια οικογένεια, μια μικρή κοινωνία. Χορέψαμε μαζί γελάσαμε μαζί, κλάψαμε από υπερηφάνεια μαζί. Πάσχιζα να βγάλω αυτή τη γαμημένη μπογιά από το πρόσωπό μου μετά από κάθε πρόβα, αλλά ήταν το ποιο όμορφο ταξίδι που έχω ζήσει. Θυμάμαι να μη μας νοιάζει το λιοπύρι του Ασπρόπυργου, γιατί κάπως γνωρίζαμε όλοι ότι ήμασταν μέρος μιας ιστορικής βραδιάς. Το Ολυμπιακό στάδιο, έλαμψε στις ζεστές μέρες του Αυγούστου. Ζήσαμε με εμπειρία που μας ένωσε όλους ψυχή, και σώμα. Ομολογώ ότι ίσως για μία και μοναδική φορά στη ζωή μας ήμασταν όλοι υπερήφανοι ως Έλληνες. Κρατάω ακόμα επαφή με μερικούς μετά από 13 χρόνια, ελπίζω όλοι να είναι καλά.
Αύγουστος 2017 μετράω τις μέρες… να συναντήσω τα παλιά μονοπάτια, να νιώσω τον ήλιο και να με τρελάνει ο ήχος των τζιτζικιών το απομεσήμερο όταν κοιμάμαι μετά από ένα υπέροχο γεύμα πάνω στη παραλία με φίλους. Να ερωτευθώ τη ζωή ξανά μέσα στις καυτές μέρες του καλοκαιριού. Φέτος θα είναι το πιο όμορφο απ’ όλα, κοντά σε φίλους παντοτινούς, κοντά σε γνώριμες γειτονιές, με ανθρώπους δικούς μας που μας γεμίζουν τη ψυχή και με παρέες που μας κάνουν να ξεχνάμε και να θυμόμαστε μαζί.
Καλό καλοκαίρι…
Eleana Kouneli 