Η απόσταση κάνει καλό.

Πως να μη χανόμαστε στην ιστορία μας.

Πρέπει να χτίσουμε μια υγιή απόσταση από τις αναμνήσεις μας.

Όταν χανόμαστε στην ιστορία του παρελθόντος μας, χάνουμε το νόημα του παρόντος. Ομολογώ πως έχω υπάρξει πολλές φορές θύμα της νοσταλγίας μου. Είτε γιατί αρνούμαι να παραδεχτώ ότι έχω αλλάξει, είτε γιατί αρνούμαι να πιστέψω πως έχουν αλλάξει τα πράγματα γύρω μου. Σε κάθε περίπτωση τρώγοντας μια σφαλιάρα πραγματικότητας επανέρχομαι στο παρόν είτε εύκολα και ανώδυνα είτε με πολύ κόπο και πόνο. ( το δεύτερο για κάποιο λόγο το προτιμώ για λόγους που δε θα αναλύσω τώρα)

Το φετινό μου ταξίδι στην Αθήνα αποδείχθηκε ένα από τα πιο ζόρικα στα 7 χρόνια που μένω στη Νέα Υόρκη. Φέτος έτσι οπως ήρθαν τα πράγματα, δεν έκανα καμία παύση από τις καθημερινες υποχρεώσεις μου ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Αμερική. Όσοι με ξέρουν προσωπικά και όσοι άγνωστοι με διαβάζουν εδώ (δεν είναι όχλος αλλά για μένα είναι μια ουσιαστική επαφή) γνωρίζουν ότι επιπλέω μεταξύ Ελλάδας και Αμερικής από τα 13, όταν αποφάσισαν οι γονείς μου να φύγουμε οικογενειακώς από την Αθήνα και να εγκατασταθούμε στα χωριά της Δυτικής Μασαχουσέτης.

Έκτοτε ζω μεταξύ Αθήνας και Νέας Υόρκης με μια ανεξήγητη ευκολία αλλά και την αναμενόμενη δυσφορία που παρουσιάζεται στους Έλληνες που διαλέγουν να ζουν σε δυο εντελως αντίθετες χώρες με αντίθετες νοοτροπίες.

Απο τα 13 έχω κρατήσει και διατηρήσει επαφές με φίλους, συμμαθητές, συνεργάτες, παλιούς εραστές, και οικογένεια με την επιμονή και ευλάβεια που λίγοι θα είχαν την αυτοκυριαρχία να συντηρήσουν. Επιμένω σε αυτό γιατί εμμένω στην ιδέα ότι το παρελθόν μας είναι η κλωστή της ιστορίας μας.

Αφιερώνω χωρίς δεύτερη σκέψη χρόνο και ενέργεια στην επικοινωνία εξ αποστάσεως κατά κύριο λόγο γιατί δε θέλω να χάσω την επαφή με το παρελθόν μου. Τα τελευταία χρόνια ομως ( λόγο ηλικίας, ή λόγο εσωτερικης αλλαγής) Η προσαρμογή στα άκρα και η δυσκολία του να κρατήσω μια ισορροπία μεταξύ των αναμνήσεων και της παρούσας κατάστασης εξασθενεί. Άθελα μου και αναγκαστικά, έχω αρχίσει να αφήνω πίσω μου ανθρώπους που δεν ταιριάζουν στην τωρινή μου εικονα.

Κρατούσα επαφές, και φιλίες για χρόνια με ανθρώπους που είχαν ως μόνο κριτήριο για μένα μια παλιά τάξη πραγμάτων χωρίς να λογαριάζουν τις αλλαγές που όλοι μας δεχόμαστε για να μπορέσουμε να εξελιχθούμε και να πάμε μπροστά αντί να αναμασάμε και να ανακυκλώνουμε παλιές ιδέες και καταστάσεις.

Επιστέφοντας στη τωρινή μου βάση στη Νέα Υόρκη, κατάλαβα μετά από μια επίπονη διαδικασία ότι πολλοί ρομαντικοί σαν εμένα αναλώνουν πολύτιμη ενέργεια στη προσπάθεια διατήρησης επικοινωνίας με το παρελθόν τους, με αποτέλεσμα να χάνουν ουσιαστική επαφή με το παρόν. Ο Έκχαρτ Τόλλε τα λέει πολύ καλύτερα από μένα στο βιβλίο του The Power Of Now, για τα παιχνίδια που παίζει ο νους με το παρελθόν μας και τη προσκόλληση μας σε αυτό.

Το παρελθόν σου δίνει μια ταυτότητα και το μέλλον περιέχει μια υπόσχεση σωτηρίας. Και τα δυο είναι ψευδαισθήσεις-

Έκχαρτ Τόλλε

Αυτες οι σκεψεις με περιτριγυρίζουν ενώ κάθομαι στο σαλόνι του πρώτου Νεοϋρκέζικου σπιτιού που ένιωσα για πρώτη φορά (στα 7 χρόνια που μένω σε αυτή τη τρελή πόλη) σα το σπίτι μου.

Ζήστε το τώρα… όλα τα υπόλοιπα είναι χαμένη υπόθεση. Καλό φθινόπωρο σε όλους.